Voor Tim Hartman (29) uit Haarlem is het gisteren ongeveer vier jaar nadat bleek dat zijn nieren niet meer werkten en hij een nieuwe nier nodig zou hebben. “Een mooie dag om een bronzen medaille te winnen, dacht ik zo!” knipoogt hij.
De sporter deed gisteren mee aan de 5 km tijdrit wielrennen op het wereldkampioenschap voor sporters met een donororgaan en heeft direct een medaille veilig gesteld. Brons was de kleur die hij om zijn nek mocht hangen. “Morgen bij de 20 km wegwedstrijd gaan we dat anders doen natuurlijk,” aldus een lachende Tim.
World Transplant Games
Deze hele week worden in Mar del Plata, Argentinië, de World Transplant Games, het WK voor sporters met een donororgaan gehouden. Op deze World Transplant Games (WTG) strijden ieder jaar meer dan 1.500 atleten tegen elkaar om het eremetaal. Dit jaar is de zomereditie, volgend jaar wordt er weer een wintereditie gehouden. Voorwaarde om mee te mogen doen is dat de deelnemer een orgaantransplantatie ondergaan moet hebben, waarvoor blijvend medicijnen geslikt moeten worden. Hartman komt uit op de 5km tijdrit (gisteren, Brons), 20km wielrennen (vandaag, 26 augustus), 4×400 m estafetteloop en 4×100 m estafetteloop. Met 34 Nederlandse atleten is hij afgelopen vrijdagavond vertrokken richting Argentinië. Gisteren was meteen een goede dag voor de wielrenploeg, maar liefst 7 medailles zijn er gehaald:
Renske van der Pijl: goud
Hilde Dorman: zilver
Koos van Moerkerk: zilver
Erik Pul: zilver
Freek van Empel: brons
Gijs Geerards: zilver
Tim Hartman: brons
Tim Hartman eindigde direct (0.07 sec) achter Engeland, Iran werd eerste. Vandaag op de 20 km wegwedstrijd (start 12.30 Argentinië, 17.30 NL tijd) doen alle drie weer mee. Hartman: “Natuurlijk hoop ik dat ik dan goud haal. Ik ga er in ieder geval voor!”
Nierziekte en transplantatie
In 2011 was Tim volop aan het sporten, hardlopen en met zijn vader aan het trainen voor de New York Marathon. Hij voelde zich al een tijdje niet zo fit, maar dacht aan een griepje of stress op het werk. Op aanraden van zijn ouders is hij uiteindelijk naar de huisarts gegaan, die als standaard test zijn bloeddruk opmat. Tim: “Ze schrok zich rot, uiteindelijk heeft ze drie van die apparaten uitgeprobeerd, maar alledrie gaven ze dat enorm hoge getal aan.” Met spoed werd hij doorverwezen naar het ziekenhuis, waar hij direct op de Medium Care afdeling werd opgenomen en aan bed gekluisterd was door allerlei toeters en bellen. “Dat was niks, van veel bewegen en sporten naar niet meer je bed uit mogen,” aldus Tim. Na enkele dagen was de bloeddruk onder controle, maar bleek dat Tim zijn nieren niet meer werkten. Hij werd direct aan de spoed dialyse gezet. Bert Hartman, vader van Tim: “Toen duidelijk werd dat hij waarschijnlijk een nieuwe nier nodig zou hebben, heb ik direct gezegd ‘Die krijg je van mij’. En dat is uitgekomen.” In november 2011, drie maanden na de eerste ziekenhuisopname, werd de transplantatie uitgevoerd, voor beiden zonder complicaties.
New York Marathon
Omdat het sporten toch in het hart van beide mannen zat, zijn ze toen de dokters hun OK gaven opnieuw gaan trainen voor de New York Marathon, die zij in 2013 als ‘sponsorloop’ voor de Nierstichting liepen. Met hulp van hun familie haalden zij een mooi bedrag op. Beiden liepen de marathon helemaal uit. Tim: “Natuurlijk loop je dan geen toptijd meer, door de medicijnen en het feit dat je lichaam werkt op een orgaan van een ander gaat er toch behoorlijk wat van je sportvermogen af”.
Trainen voor het WK
Toen de marathon achter de rug was heeft Tim het even wat rustiger aan gedaan. Maar toch begon het al snel weer te kriebelen. Via zijn arts en de Nierstichting kwam hij uit bij Stichting Sport en Transplantatie en de WTG en is hij zich gaan specialiseren op wielrennen. Tim: “het afgelopen jaar heb ik met zelf ingeschakelde hulp van een sportarts, een diëtiste en een fysiotherapeut keihard getraind. Het was nog even spannend toen ik drie maanden geleden mijn duim brak. Gelukkig boden mijn ouders aan mij mee te nemen op trainingskamp in de Ardennen. Met steun van het sportteam en mijn familie heb ik mij daardoor toch goed voor kunnen bereiden. Daarom sta ik nu hier. Ik ben ontzettend trots om hier te zijn en ondanks de gekke nachten door het reizen, het tijdsverschil en de zenuwen voel ik me topfit. Ik heb zin in morgen en hoop dan op Goud!”
